Republic of the Philippines

Pasay City National Science High School

Schools Division Office - Pasay City

By: Aljhur P. DangananPublication: Jamelle Ronquillo Pride Month—a month to recognize the rights, culture, and significance of the queer community, has instead been bombarded with baseless accusations and stigma following the surge of HIV cases in the Philippines. The sudden 500% spike in human immunodeficiency virus cases this month has sparked another wave of negative sentiments against the LGBTQ+ community. People were quick to question and point out how gay men continue to be disproportionately impacted by HIV. Whilst the statistics are true, the problem lies within the context of why it is that they are affected the most. HIV being associated with queer people has already been acquainted decades ago. From the 1980s, the AIDS epidemic that began with gay men in the US, even termed “gay-related immune deficiency,” would be the start of this stigma. Likewise, the Philippines would experience its first case in 1984. This stain in history would then unfortunately pass on to generations up until now. “Gay disease” has been a misleading term that has permeated throughout society in spite of the fact that anyone can contract it regardless of sexual orientation. Not only is it false, but it is one of the reasons why the stigmatization surrounding the community has aggravated. The problem is not the fact that HIV is rampant in queers. The deeper issue lies in our failure to realize that said stigma and discrimination are the driving force of this rise in cases. How do we expect them to feel accepting of their status when they are being ostracized and shunned? When this issue is viewed through a lens of negativity and shame, it only worsens the internalized stigma and perception people have of themselves. Any comprehensive strategy must begin with considering this problem. Yet, not everyone is confident of going into a hospital without expecting to be harassed, mistreated, or denied service outright. Hypocrisy is at its finest, and it is necessary that everyone cooperates. It takes no effort to be respectful and supportive of those bearing the brunt of the virus. In fact, it is extremely easy to spread awareness and advocate for comprehensive education, strategic prevention, and healthcare access. Pride Month was never just about celebrating queerness—it was highlighting the significance of breaking stigmas, how queer people have suffered from the implications of homophobia, and the fact that the LGBTQ+ community are humans, too. HIV is not something exclusive to queers, it is a harmful disease that deserves to be recognized and treated with dignity regardless of self. Before Pride Month ends, may the profundity of this matter lead to the dismantling of the ever-so-unhealthy stigma that continues to torment the lives of the queer community.

Ngayong ika-17 ng Hunyo 2025 ay ating bibigyang pagkilala at pagpapahalaga ang mahal na paaralan. Pagkilalang hindi lamang para sa binuong eskwelahan kundi maging sa mga haligi nito. Nasaksihan ng mga taong dumaan ang parehong paghihirap at pagsisikap ng bawat guro, mag-aaral, at iba pang kabahagi ng maituturing nating ikalawang tahanan. Kapit-bisig ang bawat isa sa pagsusumikap na makamit ang inaasam na pinakamahusay na bersyon ng Pasay City National Science High School—isang paaralang maayos, ligtas, at may mataas na kalidad ng edukasyon. Dalawang dekada at tatlong taon nang humuhulma ng iba’t ibang mag-aaral ang Pasay City National Science High School. Ang ilan sa mga nakapagtapos sa ating paaralan ay ganap nang naging parte ng sandatahang lakas ng ating bansa, naging mga kagalang-galang na mga gurong walang kapagurang tumutulong sa pagpapalawig ng kaalaman ng bagong henerasyon ng mga mag-aaral at higit sa lahat, mga nagsikamit ng kanilang mga pangarap na nagiging daan upang mabigyang boses at hustisya ang mga naaapi—sa likod man ito ng mga balita o sa gitna ng nakapapantindig balahibong korte. Ang bawat kwento ng kanilang kapalaran ang isa sa mga bumubuo ng haligi nitong ating paaralan. Nadapa ngunit bumangon. Nahirapan ngunit kinaya. Napagod ngunit lumaban. Ganiyan hinubog ng Pasay Science ang isang tunay na PaScian. Sa pagsisimula ng bagong taong panuruan, masigla nating salubungin ang Ika-23 taong pagkakatatag o 23rd Foundation Day ng ating paaralan. Ito ay hindi lamang isang simpleng selebrasyon ngunit isang makasaysayang panahon na humubog sa kinabukasan ng napakaraming estudyante. Ang pagdiriwang na ito ay isang nobelang sumasalamin ng pagkakaisa, tagumpay, at patuloy na pag-unlad.

Mahal kong Talaarawan, Balik-eskwela na naman! Panahon na ulit ng alarm clock na hindi naman pinapansin, uniform na parang lumiit, at baong ang laman ay… dasal na sana walang quiz. Iba ang pakiramdam ngayon, ‘no? Hindi lang kaba, kundi puno ng pag-asa! Ang daming bagong mukhang makakasalamuha pero may iisang layunin—ang matuto, mangarap, at muling magsimula. Sa bawat araling matututuhan, may bagong aral din sa buhay na matutuklasan. Minsan, tayo’y mapapagod at malilito, ngunit walang magbabago— dahil ang bawat hakbang, maliliit man o mabagal, ay papalapit sa pangarap. Iba-iba man tayo ng baong kuwento, lahat naman tayo ay may pare-parehong baong lakas ng loob. May iilan na tahimik ngunit puno ng tapang, may iilang kabado pero hindi humihinto. Parang ako lang. Hindi pa perpekto, pero nais matuto. Para sa bawat umagang mapupuno ng pag-asa, ito na ang simula. Hanggang sa susunod, – Ako, ang estudyanteng may pusong puno ng pangarap.

Sa bawat tahanan, may isang indibidwal na nananatiling tahimik ngunit matatag — ang ating mga ama. Hindi man siya palaging sentro ng kwento, siya naman ang haliging nagbibigay-lakas sa buong pamilya. Sa likod ng kaniyang katahimikan ay ang walang sawang pagsusumikap kung saan ang bawat patak ng kaniyang pawis ay siyang patunay ng mapagsakripisyo niyang pagmamahal. Ang kaniyang pagmamahal ay hindi palaging dinadaan sa mga salita, kundi sa walang-hintong pagkayod at pagbibigay ng lahat ng makakaya upang makamit lamang ang maginhawang kinabukasan para sa pamilya. Ang ating mga ama ang tunay na simbolo ng katapangan— hindi uri ng tapang na palaban, kundi uri ng tapang na marunong magsakripisyo. Sa bawat paghakbang ng kaniyang mga anak, asahan mong siya ang unang sumusuporta, kahit pa tila’y pasanin niya ang bigat ng mundo. Hindi niya ipinapakita ang pagod, dahil para sa kaniya, mas mahalagang makita ng anak ang tibay ng loob kaysa kahinaan ng katawan. Maraming ama ang piniling isantabi ang sariling pangarap upang unahin ang pangarap ng kanilang anak. Sapatos na luma, damit na kupas, puyat at pagod —lahat ng ‘yan ay patuloy na kinakaya alang-alang sa pamilya. Hindi sila naghihintay ng kapalit, sapagkat para sa kanila, ang bawat ngiti at tagumpay ng anak ay sapat na gantimpala. Sa Araw ng mga Ama, nawa’y hindi lamang ito maging selebrasyon ng pagbibigay, kundi paggunita sa lahat ng di-mabilang na sakripisyo ng ating mga ama. Araw upang maipadama ang pagmamahal, paggalang, pasasalamat, at iparamdam sa kanila na ang kanilang mga sakripisyo ay hindi kailanman nalilimutan. Ang simpleng “Salamat, Tay,” ay maaaring magpagaan ng bigat na matagal na nilang dinadala. Sa likod ng matitibay na tahanan ay may isang ama na mayroong puso ng isang tunay na bayani — bayaning hindi nangangailangan ng kapa o papuri, kundi isang yakap at pagkilala. Sa bawat tahanan, nawa’y hindi makalimutan ang halagang hindi matutumbasan ng salapi: ang pagkakaroon ng isang amang handang ialay ang lahat, para sa mga minamahal niya na higit pa sa sarili. — Sanggunian ng dibuho: https://www.facebook.com/share/12KJ2m9F4YN/?mibextid=wwXIfr